Τι άλλο να κλάψει κανείς;

Όμορφα δέντρα με πλόυσια φυλλώματα.
Έλατα, Βελανιδιές, Οξιές, Ιτιές..
Στάχτη

Χαμηλά βάτα με κίτρινα λουλούδια, λεβάντες,
ρίγανη, άγριες μωβ ορχιδέες..
Στάχτη

Άγρια ζώα, περήφανα
Ελάφια, λύκοι, λαγοί, αγριογούρουνα..
Στάχτη

Άνθρωποι του μόχθου, συγγενείς και φίλοι
Παππούδες και γιαγιάδες, μια μάνα με τα τέσσερα παιδιά της.
Στάχτη

Τι άλλο μένει να κλάψει κανείς;

Γιατί έφυγες;

Έρημος απλώνεται μπροστά μου,
ένα αχανές τοπίο από χώμα, πέτρες και σκόνη.
Γιατί έφυγες;
Τα μάτια μου τσούζουν από τον καυτό αέρα,
και δεν υπάρχει κανείς να μου τα δροσίσει.
Γιατί έφυγες;
Τα χείλη μου πονάνε για λίγες σταγόνες,
μα γύρω μόνο κόκκινη άμμος υπάρχει.
Γιατί έφυγες,
πριν να προλάβω να σου πω πως σε αγαπάω;

Στην αγκαλιά σου...

Στην αγκαλιά σου έχω χτίσει τη φωλιά μου
και εκεί μέσα μόνο αισθάνομαι ασφαλής
εάν εσύ δεν απορρίψεις την καρδιά μου
δε θα με πάρει απ' το πλάι σου κανείς.

Στα δυο σου μάτια ο χρόνος σταματάει
σαν το σπουργίτι η καρδούλα μου χτυπά
ούτε ολόκληρη η γη δε με χωράει
από τα χείλη σου ζωή σαν παίρνω και χαρά.

Γείρε στα χέρια μου γλυκά να σε φιλήσω
καυτή πνοή απ' την ανάσα σου να πιω
ένα νανούρισμα να σιγοτραγουδήσω
στην αγκαλιά σου για να κοιμηθώ.

Αφήνομαι να σ' αγαπώ

Στα χέρια σου αφήνομαι να πέσω
γλυκιά μου αγάπη,
σε ποθώ

Αφήνομαι και ας πονέσω
από της μοναξιάς μου
τον γκρεμό

Αν δε με πιάσεις με της καρδιάς σου τα φτερά
είναι γνωστό,
θα τσακιστώ

Μα σαν προβάλει η μέρα απ' τ' αστέρια τα θαμπά
ένα είναι σίγουρο,
ξανά θ' αναστηθώ

Διάδρομοι

Αναζητώ διαδρόμους προς...
Ένα μέλλον χωρίς πόνο
Μια αγάπη χωρίς δάκρυα
Το άγνωστο χωρίς φόβο
Τη ζωή χωρίς θάνατο

Μα τι λέω..
Αν είναι έτσι, πως θα ζω;