Το δικό μου αστέρι

Εκεί ψηλά, στον θόλο τ' ουρανού
είν' ένα αστέρι που έχει τ' όνομά μου.
Εκεί γεννήθηκε πρώτη φορά η ψυχή μου
Στ' αστέρι εκείνο είναι τα όνειρά μου.

Όλα όσα γράφτηκαν για 'μένανε ποτέ,
στης δικής μου μοίρας τις σελίδες,
φτάνουν ως τη Γη σε τούτη τη ζωή,
από του αστεριού εκείνου τις αχτίδες.

Σαν στρέφω τα μάτια μου εκεί,
αυτά που βλέπουνε ή τ'άλλα της καρδιάς μου,
παίρνω και δύναμη και σθένος κι αντοχή,
από τα δύσκολα να βγω της ανθρωπιάς μου.

Εγώ διάλεξα σε τούτον τον κόσμο να 'ρθω,
και θνητή ζωή μ' εμπόδια να ζήσω,
μ' ανθρώπους άλλους να συναντηθώ,
να κλάψω, να γελάσω, ν' αγαπήσω.

Κάθε φορά που κάτι καλό συμβαίνει,
σ' αυτόν τον χρόνο που αμείλικτα κυλάει,
ξέρω πως βοήθησε εκείνο εκεί τ' αστέρι,
που ό,τι αγνό με τις ακτίνες του σκορπάει.

Μέχρις εδώ, στη γαλανή τη σφαίρα
φτάνει το φώς του το λευκό και με ζεσταίνει,
μες στην καρδιά μου και ας είναι μακρινό,
λάμπει μέσα μου και μέσα μου θα μένει.

Ωδή προς τη Μητέρα

Μητέρα αγκάλιασε με
Τύλιξε τα χέρια σου γύρω μου σαν τα φτερά ενός αγγέλου.
Προστάτεψέ με
Μέσα στον κόρφο σου να κρυφτώ απ' την ασχήμια.

Μητέρα φίλα με
Διώξε με τα χείλη σου τον πόνο.
Παρηγόρησέ με
Με τα δάκρυα να ξεπλυθώ.

Μητέρα χόρεψε μαζί μου
Δώσ' μου τα χέρια σου.
Και τραγούδα μου
Τα βήματά μας να μας παν' στον ουρανό.

Μητέρα χαμογέλα
Στη γλύκα σου να κολυμπήσω.
Γίνε παιδί
Μαζί να παίξουμε ανέμελα και ζωηρά.

Μητέρα μίλα μου
Την καρδιά σου άνοιξε σε μένα
Μητέρα σώπαινε
Άκου τι έχω να σου πω εγώ

Σε θέλω δίπλα μου,

να μου κρατάς το χέρι στους βραδυνούς μας περιπάτους
να ανταλλάσουμε χαμόγελα πάνω από τα βιβλία που διαβάζουμε ξαπλωμένοι στο κρεββάτι
να με φιλάς στο αυτοκίνητο σταματημένοι δίπλα στη θάλασσα
να μοιραζόμαστε τα νέα της ημέρας
να τρώς το φαγητό που σου μαγειρεύω, ακόμη κι αν δε σου αρέσει
να ανέχεσαι το σόι μου, και ειδικά τη μαμά μου
να με κάνεις να γελάω όταν είμαι στα κάτω μου
να κάνεις υπομονή όταν είμαι στις μέρες μου
να με αγκαλιάζεις για καλημέρα, πριν πλύνουμε τα δόντια μας
να κάνουμε όλα αυτά που ονειρευόμαστε πραγματικότητα

Σε θέλω δίπλα μου, γιατί χωρίς εσένα η καθημερινότητα είναι γκρίζα και γίνεται ρουτίνα
Σ' αγαπώ.

Και συνεχίζω

να ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα το πρωί
να μυρίζω τα λουλούδια στο δρόμο
να λέω καλημέρα χαμογελώντας πλατιά
να καπνίζω δυο τσιγάρα με τον πρώτο καφέ
να γελάω με τα Looney Tunes
να νευριάζω με τα παράλογα των ειδήσεων
να κοροιδεύω τον εαυτό μου πως θα αδυνατίσω
να μετράω τα κέρματα για να με φτάσουν ως το τέλος του μήνα
να περιμένω το λεωφορείο όταν από μπροστά μου έχουν περάσει δεκάδες ταξί

Και συνεχίζω να ζω, χωρίς να επηρεάζουν την καθημερινότητά μου αυτά που συμβαίνουν στη φύση τόσο καιρό.

Απλώς αναρωτιέμαι ... για πόσο;

Τι άλλο να κλάψει κανείς;

Όμορφα δέντρα με πλόυσια φυλλώματα.
Έλατα, Βελανιδιές, Οξιές, Ιτιές..
Στάχτη

Χαμηλά βάτα με κίτρινα λουλούδια, λεβάντες,
ρίγανη, άγριες μωβ ορχιδέες..
Στάχτη

Άγρια ζώα, περήφανα
Ελάφια, λύκοι, λαγοί, αγριογούρουνα..
Στάχτη

Άνθρωποι του μόχθου, συγγενείς και φίλοι
Παππούδες και γιαγιάδες, μια μάνα με τα τέσσερα παιδιά της.
Στάχτη

Τι άλλο μένει να κλάψει κανείς;

Γιατί έφυγες;

Έρημος απλώνεται μπροστά μου,
ένα αχανές τοπίο από χώμα, πέτρες και σκόνη.
Γιατί έφυγες;
Τα μάτια μου τσούζουν από τον καυτό αέρα,
και δεν υπάρχει κανείς να μου τα δροσίσει.
Γιατί έφυγες;
Τα χείλη μου πονάνε για λίγες σταγόνες,
μα γύρω μόνο κόκκινη άμμος υπάρχει.
Γιατί έφυγες,
πριν να προλάβω να σου πω πως σε αγαπάω;

Στην αγκαλιά σου...

Στην αγκαλιά σου έχω χτίσει τη φωλιά μου
και εκεί μέσα μόνο αισθάνομαι ασφαλής
εάν εσύ δεν απορρίψεις την καρδιά μου
δε θα με πάρει απ' το πλάι σου κανείς.

Στα δυο σου μάτια ο χρόνος σταματάει
σαν το σπουργίτι η καρδούλα μου χτυπά
ούτε ολόκληρη η γη δε με χωράει
από τα χείλη σου ζωή σαν παίρνω και χαρά.

Γείρε στα χέρια μου γλυκά να σε φιλήσω
καυτή πνοή απ' την ανάσα σου να πιω
ένα νανούρισμα να σιγοτραγουδήσω
στην αγκαλιά σου για να κοιμηθώ.