Και συνεχίζω

να ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα το πρωί
να μυρίζω τα λουλούδια στο δρόμο
να λέω καλημέρα χαμογελώντας πλατιά
να καπνίζω δυο τσιγάρα με τον πρώτο καφέ
να γελάω με τα Looney Tunes
να νευριάζω με τα παράλογα των ειδήσεων
να κοροιδεύω τον εαυτό μου πως θα αδυνατίσω
να μετράω τα κέρματα για να με φτάσουν ως το τέλος του μήνα
να περιμένω το λεωφορείο όταν από μπροστά μου έχουν περάσει δεκάδες ταξί

Και συνεχίζω να ζω, χωρίς να επηρεάζουν την καθημερινότητά μου αυτά που συμβαίνουν στη φύση τόσο καιρό.

Απλώς αναρωτιέμαι ... για πόσο;